Tolerantie voor ongemak
'Alleen datgene wat je gevoeld hebt, kan je laten gaan'.
Het was zo’n dag.
Mijn man is aan het werk in het buitenland. Na een gebroken nacht word ik wakker en begin aan het ochtendritueel met onze drie dochters van 5, 3 jaar en 8 maanden oud. Het regent.
De gastouder stuurt een appje dat ze niet kan komen door de ov-staking.
Daar gaat mijn planning.
Compleet gestresst ren ik door het huis om alles te organiseren en iedereen aan te kleden zodat we straks op tijd mijn oudste dochter op school kunnen afleveren. Ik loop mijn dochters te commanderen, op te jagen. Ik zie het gebeuren en toch heb ik mezelf niet in de hand.
Thuisgekomen zit ik achter mijn laptop op zoek naar een taxibedrijf, als er een appje binnenkomt van mijn buddy van de Mindful Parenting groep die ik volg, een reminder om een ademruimte te nemen.
‘Serieus nu, alsof hij het ruikt’. En dan de gedachte: ‘nee, nu even niet, nu even niet voelen. Misschien later als ik me wat beter voel…’
En dan het stemmetje; ‘maar dit is wel zo’n beetje het idee… een ademruimte nemen tijdens stressvolle momenten’. Okay, een paar ademhalingen dan. Al snel zit ik huilend achter mijn laptop. Huilend van de vermoeidheid, huilend van frustratie, huilend om het schuldgevoel naar mijn dochters. Huilend om het missen van-de-enige-yogales die ik kan volgen deze week. Iedere keer als er een oordeel komt over het ‘niet stressbestendig zijn, een draak van een moeder te zijn’ merk ik het op en maak ik weer ruimte om te voelen wat ik voel. Ik sta mezelf toe om volledig verdrietig te zijn over deze situatie, wat mijn innerlijke criticus er ook van vindt. En het lucht op. De gastouder arriveert, we drinken samen thee en ik doe thuis een yoga les.
Onderzoek toont aan dat experiëntiële vermijding psychische stoornissen in stand houdt. Experiëntiële vermijding wil zeggen het niet willen voelen van pijnlijke emoties en gedachten. Mindfulness leert ons om emoties en gedachten te observeren, er ruimte voor te maken, ze mogen er zijn. Hoe intens, hoe moeilijk, hoe beladen de emotie of gedachte ook is. We hebben allemaal onze manieren ontwikkeld om niet te voelen. Voor de één is dat Netflixen, de ander rookt een jointje, weer een ander houdt er een hysterisch druk sociaal leven op na. Op deze manier proberen we (onbewust) onze pijnlijke gevoelens te omzeilen. Deze vermijdings strategieën werken echter alleen tijdelijk. Uiteindelijk komen de gevoelens wel boven, maar dan vaak op het verkeerde moment, tegenover de verkeerde persoon.
Het heeft bij mij lang geduurd voordat ik in alle diepte besefte hoeveel vrijheid er wordt gecreëerd op het moment dat ik alles mag voelen wat ik voel. Ik hoef mij niet vast te bijten in het direct relativeren van situaties, want die volgt vanzelf wel na het doorvoelen. Ik hoef geen masker op te zetten om mijn kwetsbaarheid te verbergen. Zoveel ruimte om gewoon te zijn.
Mag jij voelen wat je voelt?
