Met mijn hoofd in de wolken

je wist waaraan je begon, wat is er mis met je dat je niet geniet van deze tijd met je dochter?

Tijdens het Pinksterweekend ging ik naar het Eigentijds Festival. Een spiritueel festival waar ik jaren geleden met een vriendin ben geweest en me vol overgave heb gestort in alle workshops over sjamanisme, energie – en lichtwerk, healing etc. Aan het einde van het weekend liep ik vol levensenergie, een open hart, glimlachend like a real hippie over het festivalterrein; genietend van de natural high.

Dit jaar ga ik samen met mijn oudste dochter Amélie. Terwijl we na aankomst appeltaart met slagroom eten, denk ik terug aan mijn eerste Eigentijds ervaring. Hoe ik danste met twee meisjes van 4 en 6 jaar oud. En nu zit ik hier met mijn dochter die 5 jaar oud is, hoe bijzonder.
De volgende dag schrijf ik me in voor een aantal workshops en in de middag gaat Amélie naar het kinderprogramma. Ik doe een workshop over lichtwerk en ik voel die bijzondere energie weer door mij heen stromen. Die energie waardoor je in mooie gesprekken met wildvreemden beland, de energie waardoor je jezelf vergeet tijdens het dansen.

De volgende dag ben ik weer bij een prachtige workshop over creatief schrijven gegeven door een ware godin; zo’n krachtige vrouw. Ik voel me weer zo geïnspireerd en wil in het gras liggen, alles even laten bezinken, de inzichten opschrijven die ik heb opgedaan.

Maar daar is geen tijd voor want ik moet snel naar de kindertent om Amélie op te halen. Terug in mijn moederrol. Terug naar een andere wereld. Een wereld die niet alleen maar bestaat uit een klein handje in mijn hand, vertedering en diepe verbondenheid. Maar ook uit billen afvegen, waarschuwingen; ‘niet gaan staan op je stoel’ en discussies over eten.

En langzaam verdwijnt mijn bubbel en sta ik weer met twee benen op de grond. Ik zie dat andere festivalgangers daarentegen steeds verder verdwijnen in een andere wereld. Naar mij glimlachen met een glimlach die ik niet met dezelfde energie kan beantwoorden. Een gevoel van verlangen bekruipt me; ‘ik wil ook die vrijheid, die overgave, ik wil ook daarheen’. Vervolgens direct mijn criticus: ‘je wist waaraan je begon, wat is er mis met je dat je niet geniet van deze tijd met je dochter?’
Keeping up appearences loop ik glimlachend als een boer met kiespijn rond op het terrein. Ik probeer te genieten van de workshop die we samen doen: een amulet maken van speksteen. Na welgeteld 8 minuten is Amélie het zat en wil ze iets anders doen: op de schommel terwijl ik haar duw. En nog steeds probeer ik heel hard te genieten wat niet erg succesvol verloopt.

Dan komt langzaam het besef dat ik mijn gevoelens aan het wegduwen ben. Voorzichtig accepteer ik mijn gevoelens van verlangen, van benauwdheid en maakt de criticus plaats voor begrip. Dat het een hele andere ervaring is in de rol van moeder, dat ik me hier niet helemaal op had kunnen voorbereiden en dat dat okay is. Langzaam ontspan ik. ’s Avonds is het dansfeest. Samen met anders moeders en hun dochters staan we vooraan bij de dj. En Amélie en ik dansen; we dansen vol overgave, lachend, op blote voeten, met mijn hoofd in de wolken en mijn voeten op de grond.

Mijn jaagsysteem werd getriggerd tijdens het festival en ik wilde spirituele ervaringen consumeren. Het jaagsysteem kan ervoor zorgen dat we continue op zoek zijn naar een manier om onze verlangens kortstondig te bevredigen. Het veroorzaakt onrust, omdat wanneer een verlangen bevredigd is al snel angst kan opduiken dat we het niet kunnen vasthouden. Het jaagsysteem kan zich op allerlei manieren uiten: het verlangen naar waardering waardoor we over grenzen gaan op ons werk, het verlangen naar een perfect lichaam waardoor we extreem veel sporten of lijnen, het verlangen naar aandacht en liefde waardoor we op een krampachtige manier gaan daten. Wanneer we ons bewust worden van het jaagsysteem, ontstaat er ruimte om te kiezen of we er in willen meegaan of een andere keuze wijzer is.